Arhitektura kao takva prisutna je od prvih čovekovih skloništa. Kroz dugi period istorije razvijala se na svim kontinentima, u različitim oblicima, formama, materijalima, ritmovima i namenama. S industrijskom revolucijom počinje polako da se razvija i internacionalni stil, zahvaljujući novim tehnološkim dostignućima i manjom zavisnošću od lokalnih materijala i radne snage. Danas je često teško reći samo na osnovu fotografija na kom kontinentu se nalazi koji grad, a još manje u kojoj zemlji, zahvaljujući razmeni ideja, inovacija, materijala i tehnoloških dostignuća. Arhitektura kakvu danas poznajemo uznapredovala je neopisivo od njenog nastanka, a po pitanju materijala neverovatan napredak učinjen je naročito nakon industrijske revolucije.
Razvoj moderne arhitekture u direktnoj je vezi sa pristupom odbacivanja ornamenata, suvišnih ukrasa i oblika s jedne strane i istraživanju načina da se upotrebe novi materijali i konstruktivna otkrića sa druge. Naravno, posebnu ulogu u tome imali su armirani beton i čelični ramovi, kao materijali koji su, između ostalih, omogućili objektima uzdizanje do do tada nezamislivih visina i raspona i staklo kao materijal koji je obeležio modernu arhitekturu i savremena dostignuća.
Razvoj čeličnog okvira koji je bio krucijalan za razvoj moderne arhitekture svoje korene nalazi u prvom gradu moderne arhitekture, Čikagu, sa kraja devetnaestoga veka. Do tada praktično svi objekti svih veličina oslanjali su se na debele zidove koji nisu dopuštali uzdizanje u velike visine. Što je objekat bio viši, to su i zidovi morali biti deblji kako bi podržali težinu svakog sledećeg sprata. Naravno, to je moguće sve do onog trenutka kada spratovi nižih etaža postanu toliko debeli da se prizemlje u njima izgubi, a nije potrebno čak ni naročito puno etaža da se to desi.
Najviša zgrada kraja devetnaestoga veka bila je „Monadnock“ zgrada u Čikagu sa svega 17 spratova. Čelični ramovi su u ovome napravili pravu revoluciju. Njihovom primenom, zahvaljujući njihovim konstruktivnim karakteristikama, u upotrebu je ušao skeletni sistem,tzv. sistem stubova, koji preuzima težinu čitavog objekta i na taj način zidovi bivaju oslobođeni. A tako postaju debeli tek onoliko koliko je potrebno da zaštite zgradu i pruže toplotnu i zvučnu izolaciju. Uporedo sa razvojem stakla ovaj prenos čitave konstrukcije na skeletni sistem značio je da je čitava površina zida postajala „oslobođena“, odnosno polako u potpunosti mogla da bude prekrivena staklom.
Još jedan od postulata moderne arhitekture je gubljenje veze između unutrašnjosti i spoljašnjosti, kao i traženja istine, prikazivanja materijala onakvih kakvi jesu i forme objekata koja je pratila njegovu funkciju, te ne čudi što je staklo kao transparentni materijal našao svoju veliku primenu u razvoju moderne arhitekture. Kristalna palata prikazana na Velikoj izložbi čak 1851. godine bila je revolucionarni rani primer korišćenja čelika i stakla.
Zanimljivo je što su u to prvo vreme čeličnih konstrukcija objekti zapravo bili građeni sa istom ili sličnom debljinom zidova kao i kada su oni bili noseći, i to delimično, samo da bi se javnost osetila bezbedno u takvim objektima. Vremenom su ipak prozori postajali veći, a zidovi sve tanji, a javnost se uverila da i takve kuće mogu da stoje i da budu sve više i više.
Sa razvojem industrijske revolucije moderne zgrade i kuće više nisu odražavale istoriju i istorijske težnje, već napretke građevinskog i arhitektonskog inženjerstva i industrijske proizvodnje. Tradicionalni zanati zamenjeni su elementima koji su nastajali u fabrikama.
Beton je postao jedan od vodećih materijala, kao izuzetno zahvalan za prefabrikaciju, odličnih karakteristika jer je nastajao u fabrikama, a zatim je sklapan na licu mesta. Tako je sirovi beton postao i fasadni materijal i arhitekte su sve više puštale da se on slobodno vidi u prostoru, a ne da ga sakrivaju kao što je to do tada bio slučaj.
Uporedo sa razvojem novih kontruktivnih elemenata razvijale su se polako i staklene fasade. Objekti su postajali sve viši, zidovi sve lakši i simbol napretka, a tako i poslovnih objekata, postale su velike površine prekrivene samo staklom. Fasada koja sve otkriva i ništa ne sakriva, postala je simbol uspeha. Neboderi izvajani od stakla osvojili su sve važne poslovne četvrti zemljine kugle, a zatim su se proširili i u druge zone. Razvoj materijala i tehnologije doneo je nezamislive novine na polju arhitekture. Tako je čuvena HSBC zgrada arhitekte Normana Fostera, visine 78 metara, u potpunosti prefabrikovana u Britaniji u formi pet modula, napravljena od 30 000 tona čelika i 4500 tona aluminjuma, koji su zatim jednostavno sklapani u sred Hong Konga.
Staklene fasade se danas dele u dva osnovna tipa, strukturalne i polu-strukturalne. Vodeća razlika je u tome što kod polu-strukturalnih ostaju vidljivi profili koji nose staklo, dok se kod strukturalnih vidi jednoobrazna staklena površina. Brojne su prednosti ovakvih fasada, a sve više sa razvojem stakla, odnosno upotrebom stakala koja imaju dobre izolativne karakteristike, te ne čudi da su one i danas u širokoj primeni, a naročito za poslovne objekte.
Velike staklene površine razvile su se upravo zahvaljujući primeni aluminijuma, kao materijala koji je izuzetno otporan i čvrst i poseduje sposobnost da nosi veliku staklenu površinu bez ikakvog krivljenja. Tako su aluminijumski okviri dugi niz godina bili upravo simbol moderne arhitekture i modernih stremljenja.
Međutim, razvoj materijala nije doneo samo nove visine i prostranstva, konstruktivne mogućnosti i nove forme i oblike. Razvoj materijala i sistema sve više se bazira na poštovanju principa održivosti i održive gradnje. Pre samo nekoliko decenija ušteda energije nije bila uopšte visoko na listi, a neretko ni uopšte na listi prioriteta u građevinarstvu. Danas to nije slučaj i upravo se razvoj sve više bazira u tom smeru. Energetska održiva gradnja podrazumeva smanjenje energetskih potreba uz zadržavanje istog nivoa kvaliteta građenja i uslova stanovanja i tu veliku ulogu imaju savremeni materijali.
Od razvoja izolacionih materijala, preko razvoja stakla, pa i svih elemenata koji se primenjuju u građevinarstvu, poboljšavaju se karakteristike koje uslovljavaju da objekat bude dobro izolovan i da istovremeno diše, da ne dolazi do prekomernog zagrevanja i nepotrebnog gubitka energije. Energetski efikasni građevinski materijali su oni koji tokom svog životnog ciklusa zahtevaju manju potrošnju energije od klasičnih materijala, a bez spuštanja kvaliteta fizičko mehaničkih svojstava, termoizolacionih svojstava, trajnosti itd.
