Pasivna kuća predstavlja građevinski standard u proteklih 20 godina širom sveta. Pasivne kuće su zgrade koje obezbeđuju ugodan unutrašnji komfor, kako leti tako i zimi. Veoma dobro su izolovane te im je potrebno 85-90% u poređenju sa konvencionalnim zgradama. Usled male potrošnje energije nema potrebe za aktivnim grejnim telima, već se pasivne zgrade mogu dogrevati samo predgrejanim vazduhom.
Naziv pasivna kuća (nemački Passivhaus) znači rigorozan, dobrovoljan, Passivhaus standard energetske efikasnosti u stambenim i sličnim objektima, koji smanjuje njihov (negativni) uticaj na okolinu. Taj standard rezultira u potrebi za malom količinom energije prilikom grejanja ili hlađenja. On nije ograničen samo na stambene objekte; nekoliko poslovnih zgrada, škola, vrtića i supermarketa je također sagrađeno prema njemu. Pasivna konstrukcija nije dodatak arhitektonskom projektu, nego konstrukcijski proces koji je integrisan zajedno s arhitektonskim. Iako se uglavnom koristi na novim zgradama, takođe je korišten prilikom obnavljanja starih. U Švajcarskoj se koristi sličan standard, MINERGIE-P.
Procena je da se krajem 2008. godine broj Passivhaus zgrada kretao od 15.000 do 20.000. U 2010oj potvrđeno je oko 25.000 raznih građevina tog tipa u Evropi, dok ih je u SAD-u bilo samo 13, sa nekoliko desetina u izgradnji. Većina pasivnih zgrada su izgrađene u državama nemačkog govornog područja i Skandinaviji.
Kako je sve počelo?
Passivhaus standard potiče iz razgovora profesora Boa Adamsona sa Univerziteta u Lundu, u Švajcarskoj, i Wolfganga Feista s Instituta za stanovanje i okolinu u Nemačkoj. Njihov koncept je razvijen kroz velik broj istraživačkih projekata, financijski potpomognutih nemačkom saveznom pokrajinom Hessen.
Prve zgrade su bile kuće u četiri reda, projektovane u arhitektonskoj kompaniji profesora Bota, Rajdera i Vestmajera. One su bile sagrađene 1990. godine u Darmstatu, u Nemačkoj.
Da bi zadovoljili standarde pasivnih kuća, prozori su proizvedeni sa izrazito malim koeficijentom prenosa topline (0,85 do 0,70 W/m2K), koji važi za čitavu površinu prozora, uključujući i okvir. Prozori su obično izrađeni kombinacijom trostrukog stakla (praznine između stakala su punjene argonom ili kriptonom) s izolacijskim premazom, premaza niskog stepena emisije, izolacijskih uglova stakala i posebno konstruiranih prozorskih okvira. Prozori se klasifikuju u klase efikasnosti A,B,C pri čemu je A najbolja, a C je više nego adekvatna za upotrebu u celom našem regionu.Treba napomenuti kako se svaki prozor testira i to kao celina sa zidom jer je odavno poznato kako prozor koji nije propisno ugrađen bez obzira na klasu ne zadovoljava uslove.
Mirjana Makarin-Plavšić, novinar
